نگاهی به عملکرد توپخانه درعملیات والفجر8

چکیده عملیات والفجر8 در بیستم بهمن ماه 1364 در منطقۀ عملیاتی اروندرود اجرا شد و به فتح شهر و شبه جزیرۀ فاو انجامید و ارتباط عراق را با خلیج فارس به طورکامل قطع کرد. این عملیات به دلیل عبور یگان های عمدۀ رزمی از رودخانۀ پهناور اروند، در نوع خود بی نظیر بود و موجب شگفتی تحلیل گران نظامی شد. این موفقیت عظیم حاصل ماه‏ها کار و تلاش در زمینه های گوناگون تخصصی مانند اطلاعات عملیات، مهندسی، توپخانه، مخابرات، بهداری و... بود که به دلیل اهمیت تعیین کنندۀ اصل غافلگیری، در خفا و با رعایت کامل اصول حفاظتی انجام می شد. طرح ریزی مبتکرانه و خلاقانۀ این عملیات متکی به بررسی دقیق منطقه و تجربیات حاصل از عملیات های گذشته به خصوص عملیات های آبی ـ خاکی مثل خیبر و بدر بود. سپاه پاسداران انقلاب اسلامی طرح ریزی و هدایت عملیات را به عهده داشت. توپخانۀ سپاه نیز طرح ریزی و هدایت آتش پشتیبانی از عملیات را با به کارگیری 17 گردان توپخانۀ سازمانی و 15 گردان توپخانۀ مأمور از ارتش انجام می داد. در طرح مانور، به منظور ایجاد فرصت و فراهم کردن چتر آتش برای عبور یگان های مانوری اتکای زیادی به توپخانه بود، طوری که فرمانده عملیات (برادر محسن رضایی) سه روز اول عملیات را متعلق به توپخانه می دانست. از سوی دیگر، وضعیت زمین دشمن و شکل و امتداد جاده های عقبۀ نیروهای پاتک کننده امکان زیر آتش قراردادن عمق دشمن و انهدام یگان های درحال حرکت از بصره به فاو را برای توپخانۀ خودی ایجاد کرده بود. فرماندهان و طراحان آتش توپخانۀ سپاه با حداکثر استفاده از موقعیت به دست آمده و بهره گیری مبتکرانه از مقدورات موجود توانستند با انهدام و اخلال در حرکات یگان های دشمن ضمن واردآوردن تلفات سنگین از ده روز عملیات آفندی و هفتادوپنج روز عملیات پدافندی نیروهای خودی پشتیبانی کنند طوری که تحلیل گران نظامی به اتفاق، توپخانه را یکی از ارکان موفقیت عملیات والفجر8 می دانند.